Wat een cadeau, mijn eigen verhaaldag

Soms ontstaat er een “verhaaldag” op een moment dat je het niet verwacht. Dat zijn mooiste momenten. Mijn dochter Evi had bij haar oma, mijn moeder aangegeven dat ze voor haar 21e verjaardag wel iets “uit haar huis” zou willen. Liefst geen gekochte cadeau’s maar iets met een verhaal, een herinnering

Tja, dat is best een grote, ietwat moeilijke opdracht. Wat moet dat dan zijn? Een herinnering aan haar opa? Een schilderij? Een beeldje? Samen met mijn moeder ging ik op zoek. We belandden bij haar sieradendoosje. Ze pakt een ring en begon te vertellen. Over hoe mijn vader haar deze ring gaf toen zij in 1966 naar Engeland vertrok. Hoe hij deze ring met zijn laatste 100 gulden voor haar had gekocht. Hoe hij “voor altijd je Gerard” in de ring had laten graveren.

Over hoe mijn opa hoopte dat de liefde tussen haar en mijn vader over zou gaan als ze elkaar een aantal maanden maar niet zouden zien. Over hoe mijn opa een ander idee had over de toekomstige man van zijn dochter.

Maar hoe mooi is het dat liefde alles overwint, want zij kwam gewoon weer thuis, ze trouwden in 1966 en in 1967 werd ik geboren. Ik was oprecht ontroerd door dit verhaal, door de symboliek en de tijdsgeest van toen. Prachtig ook hoe mijn moeder, via een opgenomen videobericht Evi dit verhaal vertelde en zei dat deze ring geen betere bestemming zou kunnen krijgen dan bij Evi.